Siódmy.

*Oczami Jennifer

- W końcu! - krzyknęłam na widok stojącej w progu Charlotte.
- Wybacz moje spóźnienie, ale nie mogłam wcześniej. - weszła do środka.
- Coś się stało?
- Nie. Wszystko w porządku.
- To dobrze. No więc? - zapytałam podekscytowana. Dziewczyna milczała. - Chodźmy się szykować!
- Jupi. - wydarła się od niechcenia. Pociągnęłam ją za rękę do mojego pokoju.
- No to gotowa na wybór kreacji? Przecież musimy świetnie wyglądać.
- Ja zawsze świetnie wyglądam. No ale przejdźmy do wyboru ubrań.
- Może jakieś sukienki?
- Może jeansy?
- A może dres?
- Idealnie!
- Przecież żartuję.
- Dobra. Wiedziałam, że nie pozwolisz mi iść jak normalny człowiek, dlatego przyniosłam kilka swoich sukienek.
- Jak ty mnie dobrze znasz. - powiedziałam z uśmiechem i zaczęłyśmy przymierzać wszystkie sukienki po kolei. Po ponad godzinnym poszukiwaniu kreacji, Charlotte wybrała swoją, a ja swoją. Umówiłyśmy się o siódmej rano pod blokiem, byśmy zdążyły dojść na czas.
O godzinie szóstej zadzwonił mi budzik. Pośpiesznie wstałam, wzięłam szybki prysznic, wykonałam poranną toaletę i założyłam wybrane przez siebie ubrania. Postanowiłam, że tak samo jak Charlottre pójdę naturalna. Zamknęłam dom, ponieważ rodzice i mój brat jeszcze spali i wyszłam pod blok. Usiadłam na ławce i popatrzyłam na zegarek. Było dopiero za dwadzieścia, ale bałam się czy moja przyjaciółka wstała. Popatrzyłam w stronę jej klatki, a moim oczom ukazała się właśnie ona.
- Dzień doberek. - powitałam ją promiennym uśmiechem.
- Dobry. - odpowiedziała naburmuszona.
- No więc w drogę.
- Musimy?
- Tak.
- Na pewno?
- Tak.
- To najgorszy dzień w moim życiu, wiesz?
- Oj tam, oj tam. Będzie dobrze. Strasznie bym chciała się dostać.
- Mi tam nie zależy, ale ty na sto procent się dostaniesz.
- Nie bądź tego taka pewna.
- Jennifer jesteś przede wszystkim mądra. Nie powiem, że jesteś ładna a jesteś, bo jestem dziewczyną i dziwnie by to zabrzmiało, to dodam tylko, że masz wyjściową twarz.
- Dziękuję. - powiedziałam. - Chyba opisywałaś siebie. - po chwili dodałam.
- Ciebie i siebie. Nas dwie.
- Szkoda, że Liam nie może z nami iść.
- Szkoda, szkoda. Ale kazał do siebie zadzwonić, jak już nas wypuszczą. - szłyśmy londyńskimi uliczkami. Na drogach o tej porze było prawie pusto. Czasami można było ujrzeć jakieś młode dziewczyny, idące zapewne na ten casting co my. Niedługo znalazłyśmy się we wskazanym miejscu. Czekałyśmy około godziny, a Charlotte cały czas jęczała ,,ile jeszcze?!'' , ,,ileż można czekać?!''.
- W końcu! - zaczęła krzyczeć, a wszystkie zgromadzone tam dziewczyny popatrzyły się w naszą stronę.
- Co cię tak cieszy? - spytałam ją, unikając tych wszystkich spojrzeń.
- Przyjechali.
- Gdzie?!
- O tak, przed nami. Widzisz? - pokazała na białą limuzynę.
- Teraz tak. W końcu!
- I czczego się tu cieszyć? - spytała.
- Z tego, że szybciej pójdziemy do domu. Tylko najpierw wbijmy się do przodu.
- Okey! - przepchnęłyśmy się do przodu. Niebawem z samochodu wyszło jury: Tyra Banks, Lisa Snowdon, Paula Hamilton, Jonathan Phang oraz w tego rocznej edycji będzie gościć Stella McCartney, projektantka mody. Cały skład wszedł do budynku, a casting można było uznać za rozpoczęty. Przed wejściem, musiałyśmy wypełnić formularze.


*Oczami Charlotte

- Następna! - usłyszałyśmy głos prowadzącej.
- To ty. - powiedziała mi Jen.
- W końcu! Będę mogła iść do domu.
- Powodzenia.
- Dziękuje.
- Tobie też życzę powodzenia, bo wiem, że ci zależy. - przytuliłyśmy się. Niestety mogliśmy wchodzić pojedynczo, a za kulisy nikogo nie wpuszczali poza kandydatką. W końcu Jennifer wypuściła mnie sopod swoich objęć.
- Tylko się postaraj. Bo jeśli ja się dostanę, nie chcę tam być bez ciebie. - co teraz?! Miałam zamiar to wszystko schrzanić. No ale jeśli na tym wszystkim zależy mojej przyjaciółce, to mi też...
- Powodzenia. - powiedziała prowadząca.
- Dziękuję. - rzuciłam i wyszłam na wybieg. Szłam odważnie w stronę jury.
- Dzień dobry. - przywitałam ich.
- Dzień dobry. Przedstaw się nam, proszę. - powiedziała Lisa. - Jak masz na imię, ile masz lat, czym się interesujesz.
- Nazywam się Charlotte Watson i rocznikowo mam osiemnaście lat.
- Czyli rozumiem, że jeszcze nieskończone? - spytała Stella McCartney z uśmiechem.
- Nie. - zaczęłam się śmiać. - Ale niewiele mi zostało. Co do zainteresowań... Wiele tego, ale głównie interesuję się modą, muzyką, sportem.
- Dobrze. - zaczął Jonathan Phang. - Jesteś ładna, szczupła, sądzę, że się nadasz. Jestem jak najbardziej na tak.
- Ja uważam, że oprócz ładnej buźki masz ciekawą osobowość. - powiedziała Stella. Reszta jury również była ,,za'' moim udziałem w programie.
- Dziękuje bardzo! - wykrzyknęłam i podbiegłam do nich, ściskając z osobna ich dłonie. Potem chwileczkę pogadałam z prowadzącą i wyszłam przed budynek, w miejsce, w którym umówiłam się z Jen. Usiadłam na murku i czekałam na swoją przyjaciółkę, trzymając za nią kciuki.


*Oczami Jennifer

Nadeszła moja kolej. Cała zdenerwowana wolnym krokiem poszłam w kierunku, skąd dobiegał głos informujący, że nadchodzi moje pięć minut.
- Będzie dobrze. - przytuliła mnie do siebie prowadząca, która zapewne zauważyła, że jestem podenerowowana. - Powodzenia.
- Dziękuję. - szepnęłam i zaczęłam iść. Wyszłam na wybieg. Moje drżące ciało, poruszało się w szpilkach w stronę piątki jury. W końcu stanęłam przed nimi. - Dzień dobry. - przywitałam ich niepewnie.
- Dzień dobry. - przywitała mnie Paula. - Przedstaw się, ile masz lat i jakie są twoje zainteresowania.
- Nazywam się Jennifer Evans. Mam siedemnaście lat. Interesuję się w szczegulności muzyką.
- Grasz na czymś? - spytała mnie Lisa.
- Na fortepianie, gitarze i czasem śpiewam.
- To co tu robisz, jeżeli nie interesujesz się modą, modelingiem?
- Nie powiedziałam, że tak nie jest.
- Dobrze, mnie wystarczy. - zaczął swoją wypowiedź Phang. - Jesteś ładna, masz piękne blond loczki, ale jesteś gruba.
- Gruba?! Gdzie ty tu widzisz tłuszcz? - spytała obużona Paula. - Przecież dziewczyna stoi przed nami w sukience, nie nago czy w bikini lub w bieliźnie.
- No więc, chcibyśmy cię zobaczyć w stroju kompielowym. - kiwnęłam tylko głową i wyszłam za kulisy, by się rozebać. Następnie z powrotem do nich wyszłam.
- A nie mówiłem? - prawie krzyczał. - Jak dla mnie jak na razie na modelkę się nie nadajesz. Jak spalisz zbędne oponki możesz do nas wrócić.
- Jonathan ma rację. Musisz troszkę zrzucić i wróć do nas. - poparła kolegę, Lisa.
- Ja się z wamikompletnie nie zgadzam. Nie macie racji. Dziewczyna jest szczópła. - w dalszym ciągu broniła mnie Paula.
- Ile ważysz? - spytała mnie Stella McCartney.
- 60 kg.
- A ile masz wzrostu?
- 170cm.
- To tak za mało waży.
- Za mało jak na zwykłą dziewczynę, a za dużo jak na modelkę. O wiele za dużo.
- Niestety kochanie, nie przechodzisz dalej. - podziękowali mi. Czułam, że coś się we mnie załamało.
- Jury nie miało racji, nie zna się. - pocieszała mnie prowadząca.
- Faktycznie muszę schudnąć. - powiedziałam patrząc w lustro.
- W cale nie. W każdym razie życzę powodzenia.
- Dziękuje. - powiedziałam. Następnie ubrałam sukienkę i wyszłam z budynku. Skierowałam się w stronę siedzącej na murku, Charlotte, która swoje spojrzenie wlepiła w ekran swojego telefonu. Usiadłam koło niej.
- No i?! - spytała, kiedy się zorientowała, że to ja.
- Nie dostałam się.
- Tak mi przykro. - przytuliła mnie.
- A ty? - mam nadzieję, że chociaż jej się poszczęściło.
- Też nie, ale nie będę tego jakoś zbytnio przeżywała.
- Chodźmy do domu.
- Umuwiłam nas z Liamem za pół godziny na moście.
- No to chodźmy. - wstałam i pociągnęłam Watson za sobą. Miasto było dużo bardziej ruchliwe, niż rano. W końcu było już południe. Niebawem doszłyśmy na miejsce. Liam patrzył ślepo w rzekę. Tamizę. Stanęłyśmy obok niego.
- I jak Jennifer? - spytał.
- Nie dostałam się.
- Tak mi przykro. - objął mnie ramieniem. - Widziałem jak ci na tym zależało. A tobie Charlotte...
- Też współczujesz. - weszła mu w słowa.
- Co? - popatrzył na nią zdziwiony.
- Też się przecież nie dostałam, ale mi na tym tak nie zależało.
- Ale? - popatrzli na siebie. - Ach. No ale w każdym razie ci współczuję.
- Tak lepiej. - przez większość dzisiejszego dnia staliśmy w tym miejscu i rzucaliśmy kamienie do wody. Wieczorem pożegnałyśmy się z Liamem i poszłyśmy w kierunku naszego osiedla.

__________________________________________________
Cześć :* Postanowiłam, że dzisiaj dodam ten rozdział, chociaż miał być dopiero w weekend albo na początku tygodnia, ale w tedy nie dam rady. Bo w sobotą idę na urodziny do przyjaciółki na urodziny, niedziela nigdy nie wiadomo co rodzina wymyśli, poniedziałek mam Gimbal, a we wtorek uczę się historii na środę. No i właśnie w ten dzień ukaże się kolejna część tego opowiadania. Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnią notką, jak wiecie to bardzo motywuje.
No i w końcu mamy weekend! Cieszę się, że wszystkie występy mam już za sobą. A teraz opowiem Wam historyjkę. Oczywiście niestety prawdziwą. Ja jestem strasznie udanym człowiekiem. Wczoraj miałam projekt z angielskiego i wystepowaliśmy przed wszystkimi pierwszymi klasami gimnazjum z naszej szkoły. Ja z przyjaciółką, grałyśmy Sherlocka Holmesa i Watsona. Kiedy wyszłyśmy na scenę prowadzimy dialog, a tu nagle ja zacinam się w połowie i nie pamiętam tekstu. Ona mi podpowiada a ja nic. Ale w końcu sobie przypomniałam! Ale straszny burak ze mnie. No masakra... Nigdy już nie wystapie, nie ma bola.
Do następnego :*