Czternasty.

*Oczami Zayna

Potrzebowałem z kimś porozmawiać. O wszystkim i o niczym. A że moi starzy jak zwykle byli pochłonięci pracą czy innymi codziennymi sprawami, nie miałem takiej osoby. Niby miałem kolegów, ale to chyba na pokaz. W tedy pomyślałem o Charlotte i Rosalie. Z nimi dwoma było tak jakoś inaczej. Były w ogóle inne ode mnie i moich znajomych. A z tego co pamiętam, dało się z nimi szczerze porozmawiać. Tylko do której by tu pojechać? Wątpię by Charlotte chciała ze mną porozmawiać, w końcu ona mnie nie lubi. Taka jest prawa. Nie będę się sam oszukiwał, że jest inaczej. Więc padło na Rosalie. Zabierając klucze od swojego samochodu, wyszedłem z pokoju, a potem z domu i udałem się na podjazd, gdzie było zaparkowane moje ferrari. Wsiadłem do środka i ruszyłem w stronę sierocińca. Droga nie zajęła mi dużo czasu. Po dziesięciu minutach byłem na miejscu. Wyszedłem na zewnątrz i skierowałem się w stronę drzwi wejściowych. Nagle na mojej drodze ukazali się dwaj chłopcy. Mieli może ze trzynaście lat. Podszedłem do nich.
- Przepraszam, wiecie może czy jest Rosalie? - spytałem. Popatrzyli na siebie.
- Ros już tutaj nie mieszka. Musiała się wyprowadzić. - a niech to szlag!
- A wiecie gdzie mogę ją znaleźć? - zadałem kolejne pytanie, a oni pokiwali przecząco głowami. - No nic. Dzięki wielkie. - powiedziałem i z powrotem wsiadłem do pojazdu. Nie chciało mi się siedzieć w domu, więc tym razem ruszyłem w stronę miasta. Byłem w połowie drogi, kiedy moim oczom ukazała się czarnowłosa znajoma. Szybko zjechałem na chodnik. - Cześć Rosalie. - przywitałem dziewczynę kiedy znalazłem się na przeciw niej.
- Hej Zayn. - przywitała mnie z uśmiechem. - Coś się stało? - spytała.
- A co miałoby się stać? - odpowiedziałem pytaniem, na pytanie.
- Nic.
- Jesteś zajęta?
- Właśnie szłam do mamy na cmentarz.
- Aha. - odpowiedziałem smutno.
- A chciałeś coś ode mnie?
- Chciałem z kimś pogadać. O wszystkim i o niczym.
- Na to zawsze znajdzie się czas. Może chcesz mi potowarzyszyć w drodze? - zaproponowała.
- Jasne. - odpowiedziałem z entuzjazmem. Zamknąłem tylko samochód i byłem gotowy do drogi.
- No więc mów.
- Generalnie chciałem się spytać, czy ja jestem wredny i wywyższam się nad innych? - głównie to mi siedziało w głowie. Charlotte powtarzała to przy każdej możliwej okazji. Może nie widzieliśmy się za często, może było tylko pięć spotkań, ale wziąłem to sobie do serca. W sumie nie chodzi o to, że chcę się zmieniać, tylko zaczęło mnie ciekawić, jak postrzegają mnie inni.
- Nie znam cię na tyle by cię oceniać. Widzę cię drugi raz w życiu. Jednak moim zdaniem taki nie jesteś, w końcu uratowałeś mi życie, w tedy w parku.
- Ty na pewno zrobiłabyś to samo na moim miejscu.
- Pewnie tak. A z resztą skąd takie pytanie?
- Jedna dziewczyna w kółko to powtarza.
- Może takie wrażenie na niej wywarłeś.
- Zapewne tak. Mimo, że zawsze kiedy się widzimy i jednocześnie kłócimy się, to zdążyłem ją polubić. Jest szczera i to jest jej urok. No może to moja wina, że tak mnie postrzega, bo od początku znajomości wywyższałem się.
- To teraz jej się nie dziw. - powiedziała uśmiechając się. Niebawem doszliśmy pod sierociniec. Przeszliśmy koło budynku i udaliśmy się na pobliski cmentarz.
- Tutaj leży twoja mama? - spytałem, patrząc na bezimienny grób.
- Tak. Przed śmiercią powiedziała tylko jak mam mieć na imię. Nie zdążyła jednak powiedzieć swojego.
- Brakuje ci jej?
- I to bardzo. Zawsze patrzyłam na dzieci, które miały przy sobie rodziców, były kochane a ja musiałam głównie radzić sobie sama.
- A twój ojciec?
- Myślę, że zostawił moją mamę.
- Przykro mi. - powiedziałem i przytuliłem do siebie Ros. Zrobiło mi się jej ogromnie żal. Resztę dnia spędziłem z nią, na opowiadaniu o sobie, mojej rodzinie i o tym co robiliśmy jak byliśmy mali, zainteresowaniach.

*Oczami Charlotte

Stanęłam przed lustrem, spoglądając na dziewczyne odbijającą się w nim. To byłam ja. Odpicowana na spotkanie ze znajomymi. O ile mój strój można tym mianem określić. W każdym razie byłam gotowa do wyjścia. Od mojej rozmowy z Jennifer minęły już dwa tygodnie. Nasze relacje zaczęły się polepszać, chociaż ona ostatnio więcej czasu spędza z Liamem niż ze mną. Ale w sumie cieszę się, że wszystko powaoli wraca do normalności. Mimo iż moja przyjaciółka nadal wymusza wymioty, chociaż robi to żadziej, w końcu nie Kiedy znalzałam się przed blokiem, przywitałam się ze swoją można powiedzieć przyjaciółką i wsiadłyśmy do czarnego BMW. Jechaliśmy jak zwykle za szybko. Wiem, byłam nieodpowiedzialna, ale w końcu bez ryzyka nie ma zabawy. Z radia leciał jeden z kawałków Kayne Westa. Lubiłam rap. W sumie nie był to mój ulubiony gatunek muzyczny, ale czasem odczuwałam głębszą potrzebę wysuchania takiej a nie innej muzyki. W pewnym momencie zobaczyłam białe świtło i usłyszałam pisk Alice.

________________________________________________

Cześć Kochane :* Na samym początku przepraszam Was, i z to, że nie doadaję już tak często jak na samym początku i za to, że rozdział jest taki krótki. Nie miałam pomysłu na to opowiadanie. Może te perspektywy i problemy wszystkich bohaterów były problemem. Chciałam aby się Wam podobało, co zapewne nie zawsze wychodzi, ale to jest normalne. W sumie powoli zacznie się coś dziać. Zdradzę Wam taką małą tajemnicę, w następnym rozdziale ukażą się takie postacie jak Charlotte, Zayn, Jennifer, Louis i Catherine.

Ostatnio w mojej głowie pojawił się pewien pomysł. Niestety nie da się go wplec w to opowiadanie, postanowiłam, że założę nowego bloga, w której jest główna jedna bohaterka no i oczywiście pojawiają się chłopcy z 1D. Dlatego serdecznie zapraszam Was do przeczytania prologu i jeśli tylko się spodoba do komentowania i obserwowania. Chcę zobaczyć, czy warto jest go pisać. Jak by coś napisałam już kilka rozdziałów do przodu i nadal piszę, więc jak na razie nie planuję robić tak długich przerw.


Tutaj macie adres: keep-calm-and-love-onedirection.blogspot.com/


Chciałabym Wam również polecić bloga: takemeawayfromreality.blogspot.com/. Bardzo przyjemnie się czyta, więc jeśli czegoś takiego szukacie serdecznie zapraszam.


I to by było na tyle jeśli chodzi o spam, za który wszystkich przepraszam bo nie wszyscy go lubią.


A i włączyłam opcję umożliwiającą by osoby anonimowe też komentowały, o ile są takie osoby czytające mojego bloga.


Miłego dnia i reszty wakacji, która nam pozostała :)